Mijn kind imiteert verkeerd

In een eerdere blog heb ik al besproken dat kinderen leren door te imiteren. Wat ze vaak zien gaan ze herhalen en zich eigen maken.

Als je elke dag voordoet (en samen doet) hoe je je sokken aan doet, dan gaat je kind dit overnemen en zelf doen. Heel fijn natuurlijk.

 

Wat als het gedrag minder wenselijk is?

Iets minder fijn is als je kind handelingen of gedrag over gaat nemen die je minder graag ziet.

Een herkenbaar voorbeeld is als kinderen scheldwoorden vaak horen en ze dit ineens ook gaan zeggen. Je wordt je dan als ouder ineens bewust dat je misschien toch iets te vaak k*t of sh*t zegt. Of je komt er zo achter dat je kind dit in een andere omgeving veel hoort, als je dit thuis niet gebruikt.

 

Hoe ga je er mee om?

Kinderen gebruiken een persoon als model voor gedrag en handelen.
Dus als je het model veranderd, dan verandert ook automatisch het gedrag dat je kind imiteert.

Ben je dit zelf als ouder, dan betekent dat dus dat je je eigen gedrag moet veranderen.
Vrij simpel, al kost dat vaak ook wat moeite.

Maar ouders zijn niet de enige modellen voor kinderen.

Kinderen leren ontzettend veel van andere kinderen om hen heen. Klasgenoten, vrienden en vriendinnen, maar ook zeker broers en zussen. Wanneer kinderen nog niet op school zitten, dan zien ze hun eigen broers en zussen vaak het meest en ze zullen daar dan ook het meeste gedrag van overnemen.

 

Grote broer of zus

Dat kan ook erg prettig zijn als je een erg verantwoordelijke oudste hebt, waar de jongere kinderen letterlijk een voorbeeld aan kunnen nemen. Je hebt er dan als ouder als het ware een positief model bij.
Maar het is een ander verhaal wanneer een van de kinderen, en dat hoeft niet per se de oudste te zijn, gedrag laat zien wat je niet zo wenselijk vindt dat ook overgenomen wordt door de andere kinderen.

Bijvoorbeeld explosief boos gedrag.

Dat is de manier van een van je kinderen om boosheid te uiten.

Ik hoor van ouders terug dat zij zien dat hun andere kinderen dit over gaan nemen. Dat ze ook ‘proberen’ om te ontploffen als ze boos zijn. Zij zien zelf al dat het een imitatie is, maar dat dit niet de eigen manier is van hun kind. Bij het kind dat dit explosieve gedrag laat zien komt het namelijk uit de tenen, het lijkt recht uit de ziel te komen.
Bij de andere kinderen voelt dit meer oppervlakkig.

 

Alsnog is dat vaak niet echt wenselijk.

Dat je in plaats van 1 kind met explosieve boosheid er ineens 3 hebt.

Tegen je andere kinderen zeggen dat ze dat niet moeten doen, dat heeft weinig zin.
Zij krijgen een voorbeeld en nemen dat over.

Het is dan ook in deze situatie het beste om dat voorbeeld, het model, te veranderen.
Maar als jij dat als ouder niet zelf bent, dan wordt dat al weer een stukje lastiger.

 

Wat doe je dan?

Hulp vragen van een ander kan hierbij helpen.
Wat ik ook afgelopen week zag.

Die boosheid is niet zomaar explosief.
Dat gedrag komt ergens vandaan.

Door samen te gaan kijken naar de onderliggende behoeftes van het kind, kunnen we het gedrag gaan veranderen. Voor het welzijn van het kind zelf, van jullie als ouders, maar dus ook voor je andere kinderen.

Dus:

• Zie je gedrag bij je kind dat niet zo wenselijk is?
• Kijk dan naar welk voorbeeld je kind gebruikt. Welk model imiteert hij of zij?
• Probeer dat model aan te passen, waardoor het gedrag van je kind ook verandert.

Lukt dit niet alleen, schroom dan niet om om hulp te vragen.
Iedereen heeft wel eens behoefte aan iemand die meekijkt; een helpende hand of onafhankelijke blik.
En daar wordt je zelf alleen maar weer sterker en zekerder van.

Zo sta jij krachtig als ouder en als persoon.
Waarmee je weer een positief voorbeeld bent voor je kinderen.

 

Wil je meer inzicht in het gedrag van je kind. Om samen te onderzoeken welke behoeftes daar dan onder liggen en we het gedrag kunnen veranderen?
De geboortereis is daar een fijn middel voor, wat ik samen met je kan doen.